| |
| |
Gedichten van LINA ZERÓN
vertaald door Fa Claes
Lina Zerón werd in 1959 in Mexico (stad) geboren. Ze studeerde Internationale Betrekkingen. Ze is wellicht de meest gevierde dichteres van Zuid-Amerika.
Werk van haar werd vertaald in het Engels, Frans, Duits, Zweeds, Italiaans, Catalaans, Portugees, Russisch, Servisch, Sloveens, Roemeens en Arabisch. De
lijst onderscheidingen die haar werk verwierf is aanzienlijk, het aantal dichtbundels dat ze publiceerde ook. Ze was te gast op tal van poëziefestivals in
Amerika, Europa, Azië en de Caraïben. Ze is directeur en uitgever van Linajes Editores.
|
|
|
|
UN GRAN PAÍS
Vivo en un país tan grande que todo queda lejos
la educación,
la comida,
la vivienda.
Tan extenso es mi país
que la justicia no alcanza para todos.
De: Moradas Mariposas
ASUNTOS DE COCINA
Para abrir apetito...
apagar el televisor y dar paso a la luna llena,
incluir constelaciones y tres nuevos planetas,
dos copas de champagne, duraznos y un ombligo,
amasar 50 grs. de pasión con una pizquita de ojos,
hervir dos tazas de saliva fresca en la boca,
y escuchar el bullicio de tus manos
haciendo ensalada entre mis piernas.
Como plato fuerte...
media cucharadita de suspiros a ritmo de salsa,
500 gramos de besos envueltos en piel tostada,
un kilo de "te amo" con dos cucharadas de caricias,
y 2 kilómetros de crujir de muslos en su punto.
Mezclar todo y beberlo en días de arco iris
eso hará que nunca terminen nuestros sueños.
De: Nostalgia de Vida 2005
MORADAS MARIPOSAS
Fui semilla de sol plantada en la tierra
parida por un tornado de agua
entre polvo estelar y alarido de colores.
Yo quería nacer mariposa,
águila
y que me crecieran doradas plumas,
pero nací higuera de enormes raíces
y me salieron ramas
y de las ramas hojas
y me nacieron ojos en la corteza.
De las hojas brotaron palomas
y acunaron suspiros mis rojos dedos,
y mis manos abanicaron tinieblas
y probé la manzana del Edén.
Supe del sabor de la sangre
y me punzaron los huesos
y aprendí a llorar con mi sombra
y a cargar la cruz del fruto de María,
pero también probé la miel sagrada de la rosa
y la carne del cordero
y tuve sangre virgen en las venas
y entre mis piernas el jugo de Adán corrió.
Mi vientre parió moradas mariposas
que alimenté con savia pura de abeja
y me convertí en olmo
para defender los frutos
y ni sequías
ni tempestades
arrancaron mi tronco de la tierra.
Cantaron muchas primaveras con sus inviernos,
maduraron los higos y a la vida cayeron
y se olvidaron de este árbol
y desnudas quedaron mis ramas.
Dejé de ser higuera y olmo,
me crecieron alas
y en las plumas colores
y en los colores agua
y me convertí en pez-golondrina.
Mis lágrimas humedecen las escamas
y los suspiros hacen volar mis alas
cuando veo las semillas que mis frutos dieron.
Soy feliz de haber nacido higuera,
volverme olmo
y ahora ser pez-golondrina
sin nido fijo y sin cadenas.
De: Moradas Mariposas, 2002
CORTESANA
Soy la mujer que duerme en la jaula con los leones
al ponerse el sol.
Carne cruda como de sus pestilentes fauces
lamo sus recovecos denigrantes
y sin importarles, prueban cada mes mi sangre.
Me he dejado ultrajar por conveniencia,
soy mansa por una retribución,
abro mis posiciones
para conseguir prodigios mayores,
mejores pagas.
Todas las noches meto al sol en mi cama
y caliento deshilachados cuerpos.
A veces suplico ternura desde el fondo de mi alma,
desde el encierro de mi jaula
repleta de vacíos inconmensurables,
pero ellos no escuchan.
El mundo me desprecia,
yo lo ignoro.
Vivo para alimentar a las bestias
con mi carne,
soy libre de volar si quisiera,
de escapar,
mas no tengo a donde ir...
Pertenezco a esta jaula.
De: Moradas Mariposas, 2002
ORACIÓN
Padre Nuestro que estás en los Cielos
voltea los ojos hacia tus pies
y mira qué está pasando con nosotros
en la Tierra.
No queremos poner más las rodillas en el suelo
ni recitar a coro porque nos llegue tu reino.
Lo necesitamos ahora en el corazón del hombre
para no destruirnos los unos a los otros.
Ya no sabemos si ésta es tu voluntad
lo que quieres que se haga
en la tierra como en el cielo.
¿Los ángeles exterminan a sus semejantes?
¿Somos reflejo de la parte superior del infierno?
Necesitamos más que un pedazo de pan sobre la mesa…
debemos aprender a perdonarnos los unos a los otros
la ofensa de haber nacido
distintos en posición social, raza y credo.
De: Moradas Mariposas, 2002
AHÍ, DONDE
En la blanda cavidad de mi cuerpo
ardes.
En el espacio donde impera la noche
tiemblas.
En las sombras donde los dementes clemencia piden
te arrodillas.
En la profundidad del sueño roto
apareces.
En nombre del Maestro que llegó a salvarnos
imploras.
Ahí, donde el olvido a jirones llega
palpitas.
Ahí, donde tu memoria no tiene sosiego
existo.
Ahí donde el alma absorta se ciñe uno a uno
yacemos juntos.
Ahí donde mi corazón oprimo antes de que el llanto llegue
y me avergüence
te desconozco.
Ahí, donde mi delgado silencio te interroga,
te perdono.
De: Moradas Mariposas, 2002
EN EL DESNUDO MAR
Duermo en la ondulación de tu cuerpo.
Besándote despierto y besándote duermo.
Sueño con el mar desnudo de tu piel.
Desnuda duermo para tenerte en mí desnudo.
Te visto con el calor de mis labios
y mi tibia boca te desviste.
Mis ojos brillan como el viento
que sostiene a los pájaros
que hoy por ti se desgajan.
Con frescura de campo mis labios muerdes,
a la orilla de un río sofocas mis calores.
Tu fuego cultiva gardenias en mis muslos
y salvaje te ofrezco mis senos
para en ellos colmes tus delirios.
En tu espada de hierro vivo
y como mariposa de tu hechizo
palpitante
al fuego vuelo.
Calor de mi cuerpo develan tus manos,
siento los dedos de tu estruendosa lengua
mi vientre saturado de rocío.
Y entonces te beso.
Te beso y te digo amor
con el entrecortado respirar de mi pecho.
De: Vino Rojo, 2003
CARBÓN ARDIENTE
Borrarme de la tierra es pretensión inútil.
Ni la fiebre que arrasa por las noches
ni los gritos que exprime de mi cuerpo
ni todo su veneno devorándome el vientre,
iracundo dolor que acecha.
Me niego a ser un gusano más del césped
o un trozo de carbón ardiente,
repleto cráneo de aserrín.
No soy polvo que vuelve al polvo
ni inútil obituario en los periódicos.
Soy más fuerte que las células nefastas
que se reproducen a diario.
Soy agua que arrasa los caminos,
turbulencia de duna en el desierto.
Conmigo no podrá la muerte.
De: Vino rojo, 2003
SIGLO XXI
¿A qué cielo iremos a parar
cuando harta de tanta sangre
bulímica la Tierra nos escupa?
¿A qué infierno llegaremos
cuando esta sociedad nos estrangule
y sólo queden ratas
sobre la tierra extenuada de egoísmo?
¿Bajo qué noche podremos escondernos
donde las estrellas no estén sucias
por tanta sangre derramada?
Bajo una sintética luna rodeada de negro,
ahí
tal vez
volvamos a encontrarnos.
De: Vino Rojo, 2003
MEDIO OTOÑO DE ORIENTE
Todos los árboles en Oriente Medio lo saben
la tierra devorará el cadáver de las hojas,
y las calles vacías rebosarán de amarillo
en este otoño que se viste de sangre.
Antes del invierno morirán los niños
y no me reconoceré más en sus ojos,
no tendrán dónde anidar los pájaros
ni los perros dónde aullar a la luna.
Mi llanto tiene el mismo origen de las hojas
los días pronto serán la pátina del silencio.
Todos lo saben en esta guerra nueva,
es algo innato en el corazón del hombre
en los cielos manchados de herrumbre
donde la mitad de oriente es color muerte
y la otra mitad es mercancía de invierno.
EN ÉSTA CIUDAD donde el arpa de David toco,
tu voz me aniquila,
me destornilla,
me inmoviliza,
me abraza.
Una cebra entre las garras de un león.
Me seduce,
me hipnotiza,
pobre cobra ante la flauta,
pobres sicólogos y sus consejos,
pobres hombres de ciencia,
pobres magos y sus trucos;
nada para olvidarte es eficiente.
Tu voz se hace lejana,
voz de extraño,
voz sin nada para mi,
voz que comparto con otras bocas
brillando de rojos horizontes,
otras pieles con olor a juventud
y tu voz se diluye enviando a esta guerrera
a una esquina de marchita luz,
a ésta diosa asaltante de trenes del mañana
que sin tu voz nada existe.
A veces de libélulas negras colmada me encuentro,
de escorpiones,
de murmullos de vidas pasadas,
de recordadas mañanas,
de días arriba y abajo junto al teléfono
y mi cordura camina por la cuerda floja,
de mis más luminosos días,
de mi éxtasis,
de sentirme entre tus brazos pequeña,
gigante contigo entre los míos.
Aviador de madura edad que atravesó mis desiertos,
Geólogo que conoce las joyas de mis cuevas más profundas.
Y anhelo tu voz,
suspiro de los dioses,
una lengua subiendo por mi espalda,
un hálito de eternidad.
Y esa, tu voz,
es lo único a lo que de vez en cuando aspiro.
Nada más tuyo es mío.
Nada.
No te tengo.
Esos son los tamaños de mi amor y del tuyo
y así te amo,
dentro de esta jaula que soy yo,
y tú,
la llave que está en el fondo del lago junto a Excalibur.
De: Ciudades donde te nombro, 2006
LETANÍA
Benditas las mujeres que protegen el fruto de su vientre
asumiendo la parábola de su belleza bajo un delantal,
aquellas que lavan su rostro con el manto de la rutina
y aprenden a alzar la voz, aunque sólo se tenga la voz.
Benditas las mujeres que arrastran la cruz de impuras
regando su futuro con lágrimas de ausencias
que encuentran purificación en el agua de cualquier río
y tejen amores dispersos en el manar del tiempo.
Benditas las mujeres que se enamoran,
las hechiceras de la noche,
las que comparten el fuego de las bodas del cuerpo
en la consagración de la piel.
Benditas las que gritan lo que el corazón profesa
las que escuchan y las que imponen su palabra
también las que callan su verdadera pasión
sobreviviendo como agua estancada y triste.
Benditas las que enfrentan el nido vacío
reviviendo cada noche el éxodo desde su origen.
Benditas las que son tormenta, río sin cauce,
a las que llaman locas, revoltosas,
liberadas, feministas,
y son capaces de atropellar al viento con una mirada
Benditas las hembras con fracturas y fragmentos
Benditas Nosotras, matriz del universo.
EL PATIO TRASERO
"Tan lejos de Dios y tan cerca
de los Estados Unidos"
Porfirio Díaz
Nunca lo supe pero ahora dicen que nací en un patio trasero
más viejo, más antiguo que los árboles más altos del norte
con más historia que la siniestra casa blanca de enfrente.
Aquí la hierba se cultiva con indigno y contento desorden
para que allá la consuman y disimulen sus conciencias
mientras sus hijos empuñan armas en los colegios
y sus padres empuñan armas en los mercados,
mientras las madres pintan de sal las bolsas negras
y el amo de casa practica golf cada mañana.
Vivimos en el patio trasero más grande del mundo
pero no conocemos el miedo del ántrax
ni el detector de metales para niños,
ni el miedo silenciado con drogas militares
ni arco iris de alarmas sonando en la noche
ni los aviones, mortíferas aves, son escoltadas por Rambos.
En nuestro patio trasero crece el maíz sin pesticidas
los huevos son de gallo y de gallina,
las vacas engordan con forraje y no con las hormonas.
Poseemos flores, remedios, recursos naturales
y un sin fin de tradicionales comidas:
mole, arepas, asados, moros con cristianos, cara pulcra,
postres de frutas frescas y frutas cubiertas de azúcar,
dulces de coco, de leche, membrillo, guayaba…
Y uno que otro McDonald's.
Hay rosas, claveles, azucenas, gladiolos,
hortensias, margaritas y para los novios: azares;
Y en años pasados la bella amapola que ahora es prohibida
porque el amo del norte la usa para hacer drogas finas.
Tenemos ríos, lagos, mares de verdes y azules tonalidades,
playas de arena dorada, blanca y morena.
Volcanes, bahías, ensenadas, cascadas, desiertos,
ojos de agua, cenotes, selvas y bosques.
Oro, plata, petróleo, hierro, cobre, uranio,
la mano creadora del artesano y brillantes cerebros.
Aquí no se fabrican poblados enteros con jardines artificiales
habitados por rostros de plástico con dinero de plástico
que piden para llevar su comida de plástico en doggy bags.
Pobres vecinos del norte que dependen para vivir de los recursos
de este hermoso, vasto y altivo patio trasero.
De: Ciudades donde te nombro. 2006
|
EEN GROOT LAND
Ik leef in een land dat zo groot is dat alles ver blijft
de opvoeding,
het eten,
het wonen
Zo uitgestrekt is mijn land
dat de gerechtigheid niet volstaat voor iedereen.
KEUKENKWESTIES
Om de honger te scherpen...
de tv uitschakelen en voorgang geven aan de volle maan,
sterrenbeelden en drie nieuwe planeten bijvoegen,
twee glazen champagne, perziken en een navel,
50 gr hartstocht kneden met een sprankje ogen,
twee koppen vers speeksel koken in je mond
en luisteren naar de herrie van je handen
die tussen mijn benen een slaatje bereiden.
Als hoofdschotel...
een half lepeltje zuchten op het tempo van de saus,
500 grammen zoenen in geroosterde huid gewikkeld,
een kilo "ik hou van je" met twee lepels liefkozingen
en 2 kilometer gekreun van dijen op hun best.
Alles mengen en opdrinken op regenboogdagen
zal ervoor zorgen dat onze dromen nooit eindigen.
PAARSE VLINDERS
Ik was een zonnezaadje in de grond geplant
voortgebracht door een waterwervelstorm
tussen het stof van sterren en gekrijs van kleuren.
Ik wou vlinder worden geboren,
arend,
en ik zou goudkleurige pluimen krijgen,
maar ik werd als vijgenboom geboren met enorme wortels
en mij ontsproten takken
en aan de takken blaren
en er ontstonden ogen in mijn schors.
Uit de bladeren botten duiven
en mijn rode vingers wiegden zuchten
en mijn handen wuifden duisternis
en ik proefde de appel van Eden.
Ik hoorde over de smaak van het bloed
en ze doorboorden mijn beenderen
en ik leerde huilen met mijn schaduw
en het kruis dragen van de vrucht van Maria,
maar ook proefde ik de heilige honing van de roos
en het vlees van het lam
en ik had maagdenbloed in mijn aders
en tussen mijn benen liep het vocht van Adam.
Mijn buik baarde paarse vlinders
die ik voedde met zuiver bijensap
en ik veranderde in iep
om de vruchten te verdedigen
en droogten
noch stormen
rukten mijn stam uit de grond.
Er zongen vele lentes met hun winters,
de vijgen rijpten en vielen op het leven
en ze vergaten deze boom
en kaal bleven mijn takken.
Ik hield op vijgenboom en iep te zijn,
ik kreeg vleugels
en op de vleugels kleuren
en op de kleuren water
en ik veranderde in zwaluw-vis.
Mijn tranen bevochtigen de schubben
en mijn zuchten doen mijn vleugels vliegen
wanneer ik de zaden zie die mijn vruchten gaven.
Ik ben gelukkig als vijgenboom te zijn geboren,
iep te worden
en nu zwaluw-vis te zijn
zonder vast nest en zonder ketens.
COURTISANE
Ik ben de vrouw die in de kooi met de leeuwen slaapt
bij het ondergaan van de zon.
Rauw vlees zoals van hun verpestende muilen
lik ik hun vernederende verborgen plekken en zonder
dat het ze kan schelen proeven ze elke maand mijn bloed.
Ik heb me laten misbruiken voor het profijt,
ik ben gewillig tegen betaling,
open mijn standen
om grotere wonderen te bereiken,
beter loon.
Elke nacht stop ik de zon in mijn bed
en verwarm uitgerafelde lijven.
Soms smeek ik om tederheid uit de grond van mijn ziel,
uit de omheining van mijn kooi
vol onafzienbare leegten,
maar zij luisteren niet.
De wereld veracht mij,
ik negeer hem.
Ik leef om de beesten te voeden
met mijn vlees,
ik ben vrij om te vliegen als ik wil,
om te ontsnappen,
maar ik weet niet waarheen...
Aan deze kooi behoor ik toe.
GEBED
Onze Vader die in de Hemel zijt
keer uw ogen naar uw voeten
en zie wat er met ons aan het gebeuren is
op Aarde.
We houden er niet meer van om neer te knielen
of om in koor op te dreunen dat uw rijk kome.
Nu hebben we het nodig in het hart van de mens
dat we elkaar niet vernietigen.
We weten niet eens of dat je wil is
wat je graag hebt dat er gebeurt
op aarde zoals in de hemel.
Roeien de engelen hun soortgenoten uit?
Zijn wij de weerspiegeling van het bovenste deel van de hel?
Wij hebben meer nodig dan een stuk brood op tafel...
We moeten leren elkaar de belediging
te vergeven verschillend geboren te zijn
in sociale stand, in ras en in geloof.
HIER, WAAR
In de zachte holte van mijn lichaam
brand je.
In de ruimte waar de nacht heerst
beef je.
In de schaduwen waar de dementen welwillendheid vragen
kniel je.
In de diepte van de gebroken droom
verschijn je.
I naam van de Meester die kwam om ons te verlossen
smeek je.
Hier, waar de vergetelheid aan flarden aankomt
tril je.
Hier, waar je geheugen geen rust kent
besta je.
Hier waar de verzonken ziel zich insnoert elk voor zich
liggen wij samen.
Hier waar ik mijn hart onderdruk vóór de klacht komt
en mij beschaamt
herken ik je niet.
Hier, waar mijn tengere stilte je ondervraagt,
vergeef ik je.
IN DE NAAKTE ZEE
Ik slaap in de golving van je lichaam.
Bij het zoenen ontwaak ik en bij het zoenen slaap ik in.
Ik droom van de naakte zee van je huid.
Naakt slaap ik om je naakt in mij te houden.
Ik kleed je met de warmte van mijn lippen
en mijn lauwe mond ontkleed je.
Mijn ogen glanzen als de wind
die de vogels omhoog houdt
die vandaag voor jou zich losrukken.
Met de frisheid van het veld bijt je mijn lippen,
aan de oever van een rivier verstik je mijn warmte.
Je vuur kweekt gardenia's aan mijn dijen
en wild bied ik je mijn borsten aan
dat je aan hen je extases bevredigt.
In je ijzeren zwaard leef ik
en als vlinder van je betovering
vlieg ik trillend
naar het vuur.
Warmte van mijn lichaam onthullen je handen,
ik voel de vingers van je oorverdovende tong
mijn buik verzadigd van dauw.
En dan kus ik je.
Ik kus je en ik noem je liefde
met het hortende ademen van mijn borst.
BRANDENDE KOOL
Mij van de aarde vegen is nutteloze eis.
Niet de koorts die in de nachten vult
noch het huilen dat ze uit mijn lichaam perst
noch
Ik weiger een worm méér te zijn in het gazon
of een stuk brandende kool,
een schedel vol zaagsel.
Ik ben geen stof dat tot stof weerkeert
noch een nutteloos doodsbericht in de kranten.
Ik ben sterker dan de noodlottige cellen
die zich dagelijks vermenigvuldigen.
Ik ben water dat de wegen wegsleurt,
woeligheid van duin in de woestijn.
Met mij weet de dood geen raad.
XXIste eeuw
In welke hemel gaan we stoppen
wanneer beu van zoveel bloed
de Aarde, boulimisch, ons uitspuwt?
In welke hel zullen we belanden
wanneer deze maatschappij ons versmacht
en alleen ratten overblijven
op de aarde, afgemat van egoïsme?
Onder welke nacht kunnen wij ons bergen
waar de sterren niet vervuild zijn
door zoveel verspild bloed?
Onder een synthetische zwart omkringde maan,
daar
misschien
ontmoeten we elkaar weer.
MIDDEN IN OOSTERSE HERFST
Alle bomen in het Midden-Oosten weten het
de aarde zal de bladerlijken verslinden
en de lege straten zullen óverstromen met geel
in deze herfst die zich met bloed kleedt.
Vóór de winter zullen de kinderen sterven
en ik zal me niet meer in hun ogen herkennen,
de vogels zullen niet weten waar te nestelen
en de honden niet waar te huilen naar de maan.
Mijn gesnik kent dezelfde oorsprong als die van de blaren
de dagen zullen plots het patina van de stilte zijn.
Iedereen weet het in deze nieuwe oorlog,
het is iets aangeborens in het hart van de mens
in de met roest gevlekte hemel
waar de helft van het oosten dode kleur is
en de andere helft winterse handelswaar.
IN DEZE STAD waar ik op de harp van David speel
herleidt je stem mij tot niets,
schroeft mij los,
maakt me beweegloos,
omarmt mij.
Een zebra in de klauwen van een leeuw.
Ze verleidt me,
ze hypnotiseert me,
arme cobra vóór de fluit,
arme psychologen en hun raadgevingen,
arme wetenschapsmensen,
arme goochelaars en hun trucs;
om je te vergeten is niets efficiënt.
Je stem gaat de verte in,
stem van een vreemde,
stem zonder iets voor mij,
stem die ik deel met andere monden
die blinken van rode horizonten,
andere huiden met de geur van jeugd
en je stem wordt dunner als ze deze strijdster
naar de hoek van verslenst licht stuurt,
naar deze godin - aanvalster van morgentreinen -
die zonder je stem niet eens bestaat.
Soms voel ik me bedolven onder zwarte waterjuffers,
onder schorpioenen,
onder zuchten van voorbije levens,
onder herinnerde ochtenden,
onder dagen boven- en onderaan naast de telefoon
en mijn gezond vertand loopt langs het slappe koord,
onder mijn meest verlichte dagen,
onder mijn vervoering
om mij klein te voelen in jouw armen,
reus met jou in de mijne.
Vliegenier op rijpe leeftijd die door mijn woestijn trok,
Geoloog die de pronkstukken van mijn diepste grotten kent.
En ik snak naar je stem,
verzuchting van de goden,
een tong die langs mijn schouder klimt,
een ademtocht eeuwigheid.
En die stem, de jouwe,
is het enige waarnaar ik nu en dan verlang.
Niets meer van jou is van mij.
Niets.
Ik bezit je niet.
Dit zijn de afmetingen van mijn liefde en van de jouwe
en zo bemin ik je
binnen in de kooi die ik ben,
en jij,
de sleutel die op de bodem van het meer naast Excalibur ligt.
LITANIE
Gezegend de vrouwen, die de vrucht van hun buik verdedigen
door de parabel van hun schoonheid op te nemen onder een voorschoot,
zij die hun gezicht wassen met de mantel van de routine
en hun stem leren verheffen, al bezitten ze alleen maar hun stem.
Gezegend de vrouwen die het kruis van de onzuiveren meeslepen
terwijl ze hun toekomst besproeien met tranen van afwezigheid,
die loutering vinden in het water van gelijk welke rivier
en verspreide liefdes weven in het vloeien van de tijd.
Gezegend de vrouwen die verliefd worden,
de tovenaressen van de nacht,
zij die het vuur van het lichaamshuwelijk meedelen
in de inzegening van de huid.
Gezegend zij die schreeuwen dat het hart onderwijst
zij die luisteren en zij die hun woord opdringen
evenals zij die hun ware hartstocht verzwijgen
om te overleven als stilstaand en droevig water.
Gezegend zij die het lege nest trotseren
en elke nacht de exodus van zijn begin af herleven.
Gezegend zij die storm zijn, rivier zonder bedding,
zij die gekkinnen worden genoemd, oproerkraaisters,
geëmancipeerden, feministes,
en die in staat zijn om met een oogopslag de wind van zijn stuk te brengen .
Gezegend de vrouwmensen met breuken en stukken
Gezegend Wij Vrouwen, baarmoeder van het heelal.
DE ACHTERTUIN
"Zo ver van God en zo dicht
bij de Verenigde Staten"
Porfirio Díaz.
Nooit heb ik het geweten maar nu zeggen ze dat ik in een achtertuin werd geboren
ouder, antieker dan de hoogste bomen uit het noorden
met meer geschiedenis dan het sinistere witte huis aan de overkant.
Hier kweken ze gras met onwaardige en blijde wanorde
om het daar ergens te verorberen en hun geweten te sussen
terwijl hun kinderen in de scholen de wapens grijpen
en hun vaders op de markten de wapens grijpen,
terwijl de moeders de zwarte zakken met zout schilderen
en de heer des huizes elke morgen gaat golfen.
Wij leven in de grootste achtertuin van de wereld
maar we kennen de angst voor miltvuur niet
en niet de metaaldetector voor kinderen
en niet de angst tot zwijgen gebracht met militaire drugs
en niet de regenboog van alarmsignalen die in de nacht weerklinken
en de vliegtuigen, dodelijke vogels, zijn niet door Rambos begeleid.
In onze achtertuin groeit de maïs zonder pesticiden
de eieren zijn van haan en hen, de koeien
worden vetgemest met groenvoer en niet met hormonen.
Wij hebben bloemen, geneesmiddelen, natuurlijke middelen
en een eindeloze reeks traditionele schotels: stoofpot
maïskoeken, gebraad, rijst met zwarte bonen, carapulcra,
nagerechten met vers fruit en fruit met suiker overstrooid,
cocosnoepjes, karamelsaus, kweepeer, guayaba...
En een of andere McDonald's.
Er zijn rozen, anjers, lelies, gladiolen,
hortensia's, margrieten en voor de verloofden: sinaasappelbloesem;
En in vroegere jaren de mooie papaver die nu is verboden
omdat de meester uit het noorden ze gebruikt om verfijnde drugs te maken.
We hebben rivieren, meren, zeeën met groene en blauwe schakeringen,
stranden met goudgeel, wit en donker zand.
Vulkanen, baaien, inhammen, watervallen, woestijnen,
bronnen, diepliggende waterreservoirs, wouden en bossen.
Goud, zilver, aardolie, ijzer, koper, uranium,
de scheppende hand van de ambachtsman en briljante intelligenties.
Hier worden geen ganse nederzettingen met kunstmatige tuinen voortgebracht
bewoond door plastieken gezichten met plastieken geld
die erom vragen om hun plastieken voedsel in doggy bags mee te nemen.
Arme buren uit het noorden die om te leven afhankelijk zijn van de hulpmiddelen
uit deze mooie, weidse en hooggestemde achtertuin.
|
Terug naar Index
|